Het onstaan van de naam: "meisje Noa"



In augustus 2010 gaan we voor het eerst naar de huisarts. Zij stuurt ons door naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis wordt ze al snel verdacht van een zeldzame aandoening. Iets wat meteen aangegrepen wordt als lesmateriaal. We zullen op de voet gevolgd worden. Dit gaat natuurlijk gedeeltelijk anoniem en al gauw ontstaat de naam "meisje Noa" Vandaar dat wij dit nu ook gebruiken voor onze blog. Eindelijk werd dit jaar (2011) duidelijk dat Noa een hersentumor heeft bij haar hypofyse. Inmiddels is ze al behandeld met chemotherapie, met goed resultaat. De tumor is weg! Ook de nabestraling zit erop. De controle MRI is gemaakt 10 feb 2012 en daar uit blijkt dat er geen rest tumoren zijn. Feest!! Wat een opluchting. Grote stap gemaakt... Echter nog een lange weg te gaan....
Inmiddels zijn we een jaar schoon verder. 23-12-'12 Groot feest!! Nu inm 01-03-'13 gestart met de groeihormonen. Kom maar op met die centimeters....



maandag 5 december 2011

1e bestraling

Vandaag de eerste bestraling gehad. Ze wordt van 7 kanten bestraald. Als je met je ogen knippert is het al klaar. Echter het plaats bepalen neemt meer tijd in beslag. Vandaag moest er eerst een controle foto gemaakt worden om te kijken of ze net zo ligt als de vorige scan. Uiteindelijk duurde alles bij elkaar ong 10 min, maar zal de komende keren steeds sneller gaan. Noa is wel een beetje zenuwachtig ( net als wij overigens ) en stelt nog even een vraag: Wat als er wat is en ik steek mijn hand op om dat aan te geven. Komt de bestraling dan niet in mijn hand? Noa wordt gerust gesteld, dat dat niet kan. Noa ligt alleen in de kamer waar de bestraling plaats vindt. Ze heeft gekozen voor muziek. Geen Jan Smit. Ja je leest het goed... Hij is gepasseerd door kleine blauwe wezentjes genaamd de smurfen :-)) Haha... geweldige cd met bekende nummers maar dan gezongen door de smurfen. Wij kijken vanuit de gang ernaast via een monitor met Noa mee. We kunnen met haar kletsen, maar dapper als ze is, slaat ze zich erdoor heen met de smurfen. Eenmaal klaar is ze even duizelig, maar dat trekt snel weer bij. Het belangrijkste is dat ze verder geen last had van de bestraling. Alleen van het masker. Het masker knelt en zit strak, maar goed dat is nou juist de bedoeling. De verwachting is dat ze na ong twee weken last gaat krijgen van vermoeidheid. Dat is de voornaamste bijwerking. Nu heeft ze daar nog geen last van en ze stuitert door het ziekenhuis. En het aftellen is begonnen. Nog maar 14x!

Sweet dreamzzzz

Geen opmerkingen:

Een reactie posten