Het onstaan van de naam: "meisje Noa"



In augustus 2010 gaan we voor het eerst naar de huisarts. Zij stuurt ons door naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis wordt ze al snel verdacht van een zeldzame aandoening. Iets wat meteen aangegrepen wordt als lesmateriaal. We zullen op de voet gevolgd worden. Dit gaat natuurlijk gedeeltelijk anoniem en al gauw ontstaat de naam "meisje Noa" Vandaar dat wij dit nu ook gebruiken voor onze blog. Eindelijk werd dit jaar (2011) duidelijk dat Noa een hersentumor heeft bij haar hypofyse. Inmiddels is ze al behandeld met chemotherapie, met goed resultaat. De tumor is weg! Ook de nabestraling zit erop. De controle MRI is gemaakt 10 feb 2012 en daar uit blijkt dat er geen rest tumoren zijn. Feest!! Wat een opluchting. Grote stap gemaakt... Echter nog een lange weg te gaan....
Inmiddels zijn we een jaar schoon verder. 23-12-'12 Groot feest!! Nu inm 01-03-'13 gestart met de groeihormonen. Kom maar op met die centimeters....



woensdag 7 december 2011

3e bestraling

Zoals elke rit naar Amsterdam, wil Noa ook vandaag weer over de spitsstrook. En ze heeft geluk.. of eigenlijk hebben WE geluk, want er ontstaat een file. En wij hebben nergens last van. Nananananaaaa.... "Mam, zegt Noa. Nu weet ik waarom ik altijd over de spitsstrook wil. Om de file te voorkomen." Hahaha... Maar goed, weer op weg naar het AMC... Het gaat vandaag wat moeizamer. De eerste 4x maken ze voordat ze beginnen aan de bestraling een scan om te kijken of alles klopt. Deze wordt meteen beoordeeld en dan kan de bestraling beginnen. Echter het maken en beoordelen neemt wel wat tijd in beslag en al die tijd ligt Noa vastgeketend aan de tafel. Vandaag onderbreekt ze het proces. Ze steekt haar hand op. Net na het maken van de foto en vlak voor het starten van de bestraling. Ze wil even los, ze heeft buikpijn. Als we dat echter doen, moet alles weer opnieuw. Ze kiest er dan toch maar voor om door te gaan. Jan Smit heeft toch weer de eerste plek veroverd, dus onder de klanken van: "leef nu het kan" gaan we dan toch beginnen. Gelukkig verloopt het verder soepel. Zodra ze van de tafel afstapt, ontstaat er een nieuw plan. Haar kanjerketting is nog niet compleet. We gaan dus even bij de afdeling langs om de ontbrekende kralen te halen. Gewapend met weer veel te veel kralen gaan we naar huis. Om te ontdekken dat de kanjerkettting nu net zo lang is, als dat Noa is. Voor het eerst zijn we blij dat ze niet zo lang is voor haar leeftijd. ;-)) s'Avonds gaat ze vroeg slapen. Ze is moe. En even vraagt ze zich af of de bestraling toch in haar arm gekomen is. Ze heeft nml last van haar arm, maar ook nu laat ze zich gerust stellen en gaat lekker slapen.



Sweet dreamzzzz



Geen opmerkingen:

Een reactie posten