dag 1

Het  leek allemaal rustig te beginnen.
Na even moeite met het plaatsen van de catheter en het aanprikken van de PAC verliep de dag traag, maar gestaag. Kleine tegenvallers, nadat Noa eerst blij was met het feit dat ze een eigen tv heeft, blijkt er geen koptelefoon meer te zijn. Nou hebben we er zelf wel 1 mee, maar dat draadje is geen 4 meter lang?!?! En dat heb je wel nodig. Maar niet getreurt buurmeisje slaapt de hele dag, dus mogen we die van haar lenen. Maaaaarrrrrr... de tv heeft geen aansluiting voor een koptelefoon???? Lekker dan. Dat worden dus filmpjes op de laptop.
Totdat het 19u is. Noa heeft buikpijn en geeft aan dat haar catheter zeer doet. Mam zegt ze: ik voel de catheter links zitten en mijn plas rechts. Kleine paniek, want de chemo die ze nu krijgt is killing voor je blaas. Op de postoel dan maar en kijken wat er gebeurt en inderdaad ze plast
langs haar catheter. Hij is te dun voor de hoeveelheid urine die ze produceert. Dat wordt een nieuwe. Zo gezegd, zo gedaan. NOT!!!!! Het kost twee pogingen. Ik heb er nog nooit zo hulpeloos horen roepen. "Mama, help dan. Het doet pijn" Maar gelukkig hij zit. Nog geen half uur later zegt Noa: "mam, het gaat weer hetzelfde voelen. Ik moet weer heel nodig plassen, maar t komt niet. Takke! Zuster erbij... dokter erbij... Zuster weer weg, dokter weer weg.... Op de postoel maar weer en wat zie ik.... Ze hebben de catheter DICHT laten staan. Eenmaal open plast ze een halve liter.. Tja dan is het niet zo heel erg gek he, dat ze buikpijn heeft. Nou wil ik een cynisch grapje maken als: ja moet je eens proberen te douchen met de kraan dicht. Dat gaat niet nee. Gek he! Er komt geen water uit. Maar ik kan geen goeie grap bedenken. Misschien zijn er suggesties? Maar goed, we zijn blij dat het niet aan haar blaas ligt en ze is heerlijk in slaap gevallen. En nogmaals is bewezen dat ik heel goed naar Noa moet luisteren, want als ze iets zegt, dan is het echt zo.

Truste voor nu. Sweet dreamzzzzz