Het onstaan van de naam: "meisje Noa"



In augustus 2010 gaan we voor het eerst naar de huisarts. Zij stuurt ons door naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis wordt ze al snel verdacht van een zeldzame aandoening. Iets wat meteen aangegrepen wordt als lesmateriaal. We zullen op de voet gevolgd worden. Dit gaat natuurlijk gedeeltelijk anoniem en al gauw ontstaat de naam "meisje Noa" Vandaar dat wij dit nu ook gebruiken voor onze blog. Eindelijk werd dit jaar (2011) duidelijk dat Noa een hersentumor heeft bij haar hypofyse. Inmiddels is ze al behandeld met chemotherapie, met goed resultaat. De tumor is weg! Ook de nabestraling zit erop. De controle MRI is gemaakt 10 feb 2012 en daar uit blijkt dat er geen rest tumoren zijn. Feest!! Wat een opluchting. Grote stap gemaakt... Echter nog een lange weg te gaan....
Inmiddels zijn we een jaar schoon verder. 23-12-'12 Groot feest!! Nu inm 01-03-'13 gestart met de groeihormonen. Kom maar op met die centimeters....



zaterdag 9 juni 2012

avond 3 en 4...

Avond 3

Het begint regenachtig, we zijn echter niet van suiker, dus zingend vertrekken we van huis...
De route is gewoon 10 km en we hebben gewoon na 5 km pauze. Zo hoort het! De regen miezert door.. er wordt gezongen. Wederom doen Noa haar voeten zeer. Er wordt weer een klein stukje gesmokkeld... ssstttt.... niemand die dat ziet. Het grootste deel loopt ze echter wel. Ik ben zo trots.
Jesse loopt de 5 km op zijn sloffen. Nog 1 avond.... kom maar op met die bloemen en snoepjes... ehhh... die medaille bedoel ik natuurlijk ;-))

Avond 4

Eindelijk de laatste avond. Gelukkig is het vandaag wat korter. Noa heeft groot op haar hand geschreven dat ze extra vroeg vertrekken. Nml om 17.40u.  Tenminste.... Dat was de bedoeling. Dankzij een goeie organisatie vertrekken we om 18.30u dan toch. Grrr... De wandeling verloopt prima. Het zonnetje schijnt. Dit keer geen pauze, vreemd, maar ach.. het is de laatste avond. Iedereen is onrustig. Kinderen stuiteren van voor naar achter, met de bijzondere gave om toch telkens weer voor mijn voeten uit te komen. Langzaam aan wordt ik gillend gek, denkende dat we het ergste achter de rug hebben, maar dan.... DE INTOCHT... Wat een ellende is dat. Druk, mensen, veel te grote snoep dingen en heel veel stil staan... en toch... wat een gezelligheid. Jesse is  ook weer aangesloten met zijn 5 km groep bij de rest en trots lopen ze allemaal met hun medaille opgespeld. Ze glunderen allemaal om hun prestatie of is het meer om al dat snoepgoed wat ze krijgen. Sommige kids krijgen bloemen en hier en daar verdwijnen die in hun rugtas, want ja "ik kan het allemaal niet vast houden hoor". Hahaha.
En dan is daar de finish. Eindelijk na vier avonden bikkelen en weinig slaap voor die kleintjes...Voldaan naar huis. Weekend! Fijn weekend allemaal en ..

Sweet dreamzzzz

1 opmerking:

  1. Wat een prestatie, de 10 volbracht!! Het weekend om bij te komen, iedereen is errug moe....
    En alweer.. goed gedaan Noa!!
    En Jesse ook!! En met jouw conditie Bianca was het natuurlijk een eitje..
    Liefs
    Djoeke

    BeantwoordenVerwijderen